Interpretacja przepisów ustawy karnej polega na przekładaniu ich treści na język normatywny. Jak dobrze czytać tekst ustawy, pisałem nieco 22 października 2014. W dzisiejszym wpisie postanowiłem przedstawić więcej przykładowych interpretacji popularnych typów czynu zabronionego pod groźbą kary.
Trzy przykładowe rozwiązania zamieszczone poniżej opublikowałem jakiś czas temu przy innej okazji i w nieco innej postaci (człowiek cały czas się rozwija, choć nigdy nie wiadomo, czy w dobrym kierunku) na starym forum studenckim. Oto efekty przełożenia tekstu ustawy na język normatywny, z którymi, w zależności od przyjmowanych założeń, można oczywiście polemizować.
Art. 155. Kto nieumyślnie powoduje śmierć człowieka, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
Nikomu, nigdy i nigdzie nie wolno podejmować działania naruszającego reguły postępowania z życiem człowieka i zagrażającego temu dobru prawnemu.
Jeśli ktoś swoim działaniem zagrozi życiu człowieka, naruszając reguły postępowania z tym dobrem prawnym oraz nastąpi skutek w postaci śmierci człowieka, którego nastąpienie jest wynikiem naruszenia danej reguły postępowania i do jego spowodowania doszło nieumyślnie, odpowiednie organy postępowania karnego mają ścigać taką osobę na czyn zabroniony z art. 155 k.k.
Osobie, na której ciąży prawny i szczególny obowiązek ochrony życia drugiego człowieka nigdy nie wolno dopuszczać się zaniechania zagrażającego życiu drugiego człowieka i naruszającego reguły postępowania z tym dobrem prawnym.
Jeśli osoba, na której taki obowiązek ciążył dopuści się zaniechania, czym zagrozi życiu człowieka oraz naruszy reguły postępowania z tym dobrem prawnym, oraz nastąpi skutek w postaci śmierci tego człowieka, będący wynikiem naruszenia danej reguły postępowania i dopuszczenie do tego skutku nastąpiło nieumyślnie, odpowiednie organy postępowania karnego mają ścigać taką osobę na czyn zabroniony z art. 155 k.k. w zw. z art. 2 k.k.
(Strona podmiotowa czynu oraz nastąpienie skutku należą do normy sankcjonującej, a nie do normy sankcjonowanej; dla uproszczenia przyjmuję, że prawny i szczególny obowiązek gwaranta indywidualizuje krąg adresatów normy sankcjonowanej).
Art. 153. § 1. Kto stosując przemoc wobec kobiety ciężarnej lub w inny sposób bez jej zgody przerywa ciążę albo przemocą, groźbą bezprawną lub podstępem doprowadza kobietę ciężarną do przerwania ciąży, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
Nikomu, nigdy i nigdzie nie wolno podejmować zachowania zagrażającego dobrostanowi płodu i życiu dziecka w prenatalnej fazie rozwoju, przy naruszeniu reguł postępowania z życiem człowieka.
Jeśli ktoś podejmie umyślnie zachowanie polegające na przerwaniu ciąży bądź doprowadzeniu do przerwania ciąży przy zastosowaniu przemocy, groźby bezprawnej lub podstępu względem kobiety i w wyniku tego zachowania spowoduje śmierć dziecka, atakując zarazem wolność kobiety w ciąży i robiąc to bez jej zgody, w sytuacji w której dziecko nie osiągnęło zdolności do samodzielnego życia poza organizmem kobiety ciężarnej, odpowiednie organy postępowania karnego mają ścigać taką osobę na czyn zabroniony z art. 153 § 1 k.k.
(Przyjmuję tożsamość normy sankcjonowanej bez względu na wiek dziecka oraz bez względu na zgodę matki, przy czym przerwanie ciąży za zgodą matki dziecka mieści się w zakresie zastosowania innej normy sankcjonującej; umyślność należy do hipotezy normy sankcjonującej, podobnie skutek w postaci śmierci dziecka).
Art. 280. § 1. Kto kradnie, używając przemocy wobec osoby lub grożąc natychmiastowym jej użyciem albo doprowadzając człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności, podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 12.
Nikomu, nigdy i nigdzie nie wolno podejmować działania polegającego na zabraniu cudzej rzeczy ruchomej z naruszeniem reguł postępowania z mieniem innej osoby, czym zagrozi się spokojnemu posiadaniu rzeczy ruchomej przez inną osobę oraz nikomu, nigdy i nigdzie nie wolno używać przemocy wobec jakiejkolwiek osoby, nie wolno nikomu grozić jej użyciem, a także nie wolno doprowadzać jakiegokolwiek człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności bez jego wyraźnej zgody na doprowadzenie go do takiego stanu.
Jeśli ktoś podjął działanie polegające na zabraniu cudzej rzeczy ruchomej z naruszeniem reguł postępowania z mieniem innej osoby i zabrał tą rzecz z zamiarem bezpośrednim oraz w celu przywłaszczenia, doprowadzając z takim samym zamiarem do skutku w postaci utraty władztwa nad tą rzeczą przez jej poprzedniego posiadacza, przy uprzednim bądź równoczesnym zastosowaniu przemocy wobec jakiejkolwiek osoby lub po zastosowaniu groźby natychmiastowego użycia takiej przemocy, albo podjęciu w zamiarze bezpośrednim działania skutkującego stanem nieprzytomności lub bezbronności innego człowieka, odpowiednie organy postępowania karnego mają ścigać taką osobę na czyn zabroniony z art. 280 § 1 k.k.
(Kwalifikowany typ kradzieży z art. 280 k.k. daje podstawę do rekonstrukcji normy zakazującej zabierania cudzej rzeczy ruchomej, a także normy zakazującej np. stosowania przemocy wobec osoby bez względu na to, jaki jest cel tego działania; warunkiem zaktualizowania się normy sankcjonującej zawartej w tym przepisie jest jednak użycie przemocy względem osoby w celu zabrania cudzej rzeczy ruchomej oraz zastosowanie tej przemocy w ściśle określonych okolicznościach: przed lub podczas zabierania rzeczy; z drugiej strony penalizowany jest wyłącznie taki zabór cudzego mienia, który następuje we wskazanych w tym przepisie okolicznościach modalnych).
