Po prostu zamknijmy celę

To właśnie dzisiaj szatan z Piotrkowa, po 25 latach odbywania kary za poczwórne zabójstwo ma opuścić zakład karny. Szatan z Piotrkowa miał nie żyć. Niezawisły Sąd wymierzył mu karę śmierci za zabójstwo czterech chłopców na tle seksualnym. Ustawą amnestyjną z 7 grudnia 1989 r. karę główną zamieniono mu jednak na 25 lat więzienia. Czas mijał, a dzisiejszy dzień zbliżał się wielkimi krokami. Wreszcie ktoś się obudził. W pośpiechu i na granicy gwałtu na praworządności uchwalono ustawę o postępowaniu wobec osób z zaburzeniami psychicznymi, którzy stwarzają zagrożenie życia, zdrowia lub wolności seksualnej innych osób – żeby szatana zatrzymać za murami. Ustawa weszła w życie 22 stycznia 2014 r. (niespełna miesiąc temu!). Niestety, zabrakło czasu; nie udało się dokończyć procedury umieszczenia sprawcy w Krajowym Ośrodku Zapobiegania Zachowaniom Dyssocjalnym w Gostyninie.

Rewelacje z celi Mariusza T. przekazał mi wczoraj po południu Dominik Zając. Przed południem rozmawialiśmy trochę w Katedrze o całej sprawie, poszliśmy na obiad, a później wróciłem do domu. Dzwoni Dominik i pyta: – Jesteś w internecie? Wiesz jak załatwili sprawę T…cza? – Nie wiem – odparłem, nie śledziłem w tym czasie mediów. No i się dowiedziałem. W celi osadzonego znaleziono niespodziewanie, pod jego nieobecność, zdjęcia i szkice przedstawiające dzieci. No i się zaczęło (zobacz notatkę prasową). Pojawiły się podejrzenia o manipulację i bezprawne podrzucenie skazanemu zdjęć dzieci po to, aby postawić mu kolejne zarzuty i tymczasowo go aresztować.

Po obejrzeniu zdjęć prokuratura nie znalazła jednak podstaw do zatrzymania Mariusza T.

Zamówiłem sobie w Bibliotece Jagiellońskiej książkę Eugeniusza Iwanickiego: Proces szatana?, Łódź 1990, poświęconą szatanowi z Piotrkowa, jestem czwarty w kolejce. Obejrzałem też polecony mi reportaż Magdaleny Majewskiej z 1989 r. pt. „Cichy, spokojny” (zob. tutaj). O całej tej sprawie będą kiedyś kręcone filmy, nie mam co do tego wątpliwości. Wczorajszy wieczór upłynął na śledzeniu najnowszych informacji i komentarzy. A dzisiaj rano przypomniałem sobie słowa, które wzbudziły we mnie swego czasu trudny do określenia niepokój. Teraz już wiem, z czego mógł on wynikać.

Słowa wypowiedział prof. Andrzej Zoll w wywiadzie poświęconym wspomnianej wcześniej, kontrowersyjnej ustawie o osobach stwarzających zagrożenie (zob. cały wywiad). Profesor stwierdził: „Jeszcze raz powtarzam: mamy do czynienia z osobami rzeczywiście niebezpiecznymi. To działanie w stanie wyższej konieczności. Natomiast na przyszłość ta sprawa będzie uregulowana poprawnie”.

Załóżmy, że Mariuszowi T. rzeczywiście ktoś podrzucił do celi pornografię dziecięcą. To bardzo nieładnie, ale czy bezprawnie? Czy nie byłoby to działanie w stanie wyższej konieczności?

Jeśli stan wyższej konieczności był uzasadniony w momencie uchwalania ustawy, to tym bardziej jest to uzasadnione w przeddzień wypuszczenia szatana z Piotrkowa na wolność.

Jeśli w wypadku Mariusza T. rzeczywiście zachodzi co najmniej wysokie prawdopodobieństwo popełnienia czynu zabronionego z użyciem przemocy lub groźbą jej użycia przeciwko życiu, zdrowiu lub wolności seksualnej, a taka jest przesłanka stosowania ustawy o osobach stwarzających zagrożenie, to mamy do czynienia z sytuacją aktualizującą warunki stosowania stanu wyższej konieczności, określone w art. 26 Kodeksu karnego. Procedury prawne pokazały, że niebezpieczeństwa nie da się na razie inaczej uniknąć; skazanego nie można jeszcze zamknąć w Gostyninie. Próba zatrzymania go w więzieniu w ten sposób, że fałszywie oskarża się go o popełnienie przestępstwa, jest uchylaniem bezpośredniego niebezpieczeństwa, grożącego dobrom prawnym innych ludzi ze strony Mariusza T. Czy rzeczywiście takie działania nie są przestępstwem?

Na tej samej zasadzie nie byłoby przestępstwem zamknięcie Mariusza T. w celi dziś po godzinie 23:59, gdy w świetle prawa będzie on już wolnym człowiekiem. Bezprawność działania funkcjonariusza publicznego, pozbawiającego bestię wolności po tym czasie, zostałaby uchylona przez istniejącą cały czas wyższą konieczność. Nietrudno już o wniosek, że Mariusza T. można w ten sposób trzymać za kratkami do czasu rozpatrzenia wniosku o umieszczeniu go w specjalnym zakładzie dla osób z zaburzeniami osobowości.

Państwo zawiodło, niech Państwo teraz ratuje obywateli w stanie wyższej konieczności… Czy wolno tak robić? Z pewnością nie można tego wywnioskować z zacytowanej wypowiedzi Profesora Zolla. Jeszcze nikomu nie przyszło to do głowy, ale interpretacji może być wiele, a przyszłość jest niepewna. Ten niepokój, o którym wspomniałem, wydaje się chyba uzasadniony.