Start Studia Sesyjne ABC: wymiar kary po nowemu

Sesyjne ABC: wymiar kary po nowemu

przez Dogmaty Karnisty

Zbierzmy w jednym miejscu informacje o nowych przepisach dotyczących wymiaru kary, na które warto zwrócić uwagę przygotowując się do egzaminu z prawa karnego (zmiany wprowadzone ustawą z 20 lutego 2015 r., wchodzącą w życie 1 lipca).

Ustawowe zagrożenie karą

Od 1 lipca 2015 r. zmienia się sposób odczytywania informacji o ustawowym zagrożeniu karą za popełnienie niektórych typów czynu zabronionego. Informacja na temat sankcji wynika częściowo z przepisu typizującego dany czyn zabroniony, a częściowo z ogólnego przepisu zamieszczonego w art. 37a k.k. Zgodnie z nowym art. 37a k.k., jeżeli ustawa stanowi, że sprawca podlega karze pozbawienia wolności nieprzekraczającej 8 lat, czyn ten jest zarazem zagrożony alternatywnie grzywną albo karą ograniczenia wolności (w postaciach opisanych w art. 34 § 1a pkt 1, 2 lub 4 k.k.).

Przykładowo, przyglądając się treści art. 158 § 1 k.k. wydaje się na pierwszy rzut oka, że sprawca biorący udział w bójce podlega tylko i wyłącznie karze pozbawienia wolności do lat 3. Po uwzględnieniu informacji normatywnej, wynikającej z art. 37a k.k. okazuje się jednak, że występek z art. 158 § 1 k.k. zagrożony jest alternatywnie trzema różnymi karami.

Omawianą sytuację ilustruje poniższy rysunek (a):

 
 
Wszystkie ilustracje: M.M.
 

Jak widać, art. 158 § 1 k.k. nie zawiera informacji na temat grożącej sprawcy tego występku grzywnie i ograniczeniu wolności, mówiąc jedynie, że czyn ten jest zagrożony karą pozbawienia wolności. Z art. 158 § 1 k.k. nie dowiemy się, czy pozbawienie wolności to jedyna dostępna alternatywa.

Każdy przepis ustawy podlega interpretacji. Przykładowo, znamiona strony podmiotowej czynu zabronionego odczytujemy z uwzględnieniem art. 8 i 9 k.k., które określają, w jakich wypadkach typ czynu zabronionego znamionuje się umyślnością i jak należy ją rozumieć. Analogicznie, aby dowiedzieć się, jaka jest sankcja za popełnienie czynu zabronionego opisanego w art. 158 § 1 k.k., należy uwzględnić informacje płynące z przepisów części ogólnej Kodeksu karnego.

Omawiany art. 37a k.k. to klasyczny przepis przednawiasowy, w którym została skondensowana informacja o grożących sprawcom poszczególnych przestępstw karach alternatywnych w postaci grzywny bądź kary ograniczenia wolności. Ustawa nie lubi się powtarzać; regulacje wspólne dla wielu przepisów części szczególnej zostają wyciągnięte przed nawias i umieszczone w stosownych przepisach części ogólnej Kodeksu karnego.

W rezultacie przeprowadzonej interpretacji wiemy już na pewno, jak brzmi dyspozycja normy sankcjonującej zamieszczonej w art. 158 § 1 k.k., w zakresie ustawowego zagrożenia karą. Ilustruje ją schemat b).

Rozterkę opisaną na blogu 15 kwietnia 2015 r. należy więc dzisiaj jednoznacznie porzucić i stwierdzić, że art. 37a k.k. określa ustawowe zagrożenie karą (abstrakcyjną sankcję za popełnienie niektórych występków).

Sędziowski wymiar kary

Czymś innym jest ustawowe zagrożenie karą, a czymś innym sędziowski wymiar kary, kształtowany in concreto w realiach konkretnej sprawy, po uwzględnieniu wszystkich dyrektyw sądowego wymiaru kary (art. 53 k.k. i następne). Nieusuwalnym punktem odniesienia dla sędziowskiego wymiaru kary jest ustawowe zagrożenie karą, nazywane także zwyczajnym wymiarem kary. Wiemy już, jak odczytywać ustawowe, zwyczajne granice sankcji grożącej za popełnienie poszczególnych typów przestępstw (zob. wcześniejsze uwagi o art. 37a k.k.).

Nową instytucją sędziowskiego wymiaru kary jest sekwencja kar, przewidziana w art. 37b k.k. W niektórych wypadkach sąd ma możliwość orzeczenia jednocześnie dwóch różnych rodzajowo kar: krótkoterminowej kary pozbawienia wolności i kary ograniczenia wolności. Istotne z perspektywy stosowania sekwencji kar są przesłanki wskazane w art. 37b k.k. (zob. także wpis z 28 kwietnia 2015 r.).

Ustawowe (zwyczajne) zagrożenie karą jest punktem wyjścia do kształtowania nadzwyczajnego wymiaru kary, który może polegać na nadzwyczajnym złagodzeniu lub nadzwyczajnym obostrzeniu kary. W zależności od tego, czy dane przestępstwo zagrożone jest sankcją jednorodną (tylko jednym rodzajem kary, w praktyce: pozbawieniem wolności), czy sankcją alternatywną (np. grzywną, ograniczeniem wolności lub pozbawieniem wolności), stosujemy odmienne zasady nadzwyczajnego łagodzenia kary (zob. art. 60 § 6 pkt 1-4 oraz art. 60 § 7 k.k.).

Najpierw należy ustalić, jakie są granice ustawowego wymiaru kary. Następnie można zastanawiać się, jak ukształtować karę w konkretnej sprawie. Te dwa etapy rozumowania ilustruje, na przykładzie art. 158 § 1 k.k., rysunek c.

 

Ustawowy wymiar kary za branie udziału w bójce lub pobiciu wynika z art. 158 § 1 in fine k.k. w zw. z art. 37a k.k. (niebiesko-zielony prostokąt). Jest to punkt wyjścia dla kształtowania sędziowskiego wymiaru kary, w oparciu o poszczególne przepisy Kodeksu karnego.

Wymiar kary – warto zapamiętać

Art. 37a k.k. sprawia, że dane przestępstwo zagrożone jest sankcją alternatywną, co oznacza, że czyn zabroniony interpretowany przez pryzmat art. 37a k.k. jest zagrożony więcej niż jedną z kar, o których mowa w art. 32 pkt 1-3 k.k. Nadzwyczajne złagodzenie kary odbywa się wówczas na zasadach przewidzianych w art. 60 § 7 k.k.

W niektórych przypadkach ustawa karna całkowicie wyłącza możliwość nadzwyczajnego złagodzenia kary, a jest tak w sytuacji opisanej w art. 60 § 8 k.k. (czyn zabroniony zagrożony sankcją alternatywną, jeśli górna granica pozbawienia wolności przekracza 5 lat). Przykładowo, nie jest dopuszczalne nadzwyczajne złagodzenie kary za czyn z art. 159 k.k. (branie udziału w bójce z użyciem niebezpiecznego narzędzia).

Nadzwyczajne obostrzenie kary w wypadku sankcji alternatywnych dotyczy każdej z kar (zob. art. 38 § 1 k.k.), a zatem można obostrzyć grzywnę, karę ograniczenia wolności albo karę pozbawienia wolności.

Po obostrzeniu kary pozbawienia wolności z art. 32 pkt 3 k.k. można ją wymierzyć w granicach do 20 lat (ważna nowelizacja art. 38 § 2 k.k.).

Z uwagi na to, że art. 37b k.k. dotyczy sędziowskiego wymiaru kary, a nie ustawowego zagrożenia karą, nie jest dopuszczalne nadzwyczajne łagodzenie lub obostrzanie sekwencji kar.

Ćwiczenia

1. Jakie jest ustawowe zagrożenie karą za spowodowanie wypadku drogowego ze skutkiem śmiertelnym (art. 177 § 2 k.k.)? Na czym polega nadzwyczajne złagodzenie kary za ten czyn? Czy sprawcy tego przestępstwa można wymierzyć sekwencyjnie karę 5 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 6 miesięcy ograniczenia wolności?

2. Na czym polega nadzwyczajne złagodzenie kary za spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu człowieka (art. 156 § 1 k.k.)? Czy sprawcy tego czynu można wymierzyć sekwencyjnie karę 6 miesięcy pozbawienia wolności i karę 14 miesięcy ograniczenia wolności?

3. Czy sprawcy rozboju z użyciem niebezpiecznego narzędzia (art. 280 § 2 k.k.), który popełnia czyn w warunkach multirecydywy (art. 64 § 2 k.k.) można wymierzyć karę 17 lat pozbawienia wolności?

4. Czy sprawcy zgwałcenia popełniającemu czyn w warunkach recydywy podstawowej (art. 197 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.) można wymierzyć karę 18 lat pozbawienia wolności? Czy można takiemu sprawcy wymierzyć sekwencyjnie karę 3 miesięcy pozbawienia wolności i karę 7 miesięcy ograniczenia wolności?

5. Czy sprawcy nieumyślnego spowodowania śmierci człowieka (art. 155 k.k.) można wymierzyć jednorodzajową karę 2 miesięcy pozbawienia wolności?

Odpowiedzi należy uzasadnić (proszę poćwiczyć we własnym zakresie). Powodzenia 🙂

Podobne tematy

25 komentarzy

Realmaner 22 czerwca 2015 - 19:59

2. Nadzwyczajne złagodzenie kary w art.159 polega na wymierzeniu grzywny od 10 stawek do 540 , kary ograniczenia wolności od 1mc do 2 lat albo kary pozbawienia wolności od 1mce do 15. W tym wypadku nie mozemy skorzystać z art. 37a ponieważ ustawowe zagrożenie jest wyższe niż 8lat. Tylko pytanie czy art.60p8 ma zastosowanie? To znaczy w wypadkach braku zastosowania art.37a mozemy skorzystać z nadzwyczajnego złagodzenia zawartego w art.60p6.Według mnie nie. Z
Kolei sekwencji kar w wysokosci 6mce i 14 jest możliwe. Proszę o skonfrontowanie mojej wiedzy, z rzeczywistością -zbliża sie egzamin 😉

Reply
Mikołaj Małecki 22 czerwca 2015 - 21:33

Te rozważania dotyczą chyba art. 156 § 1 k.k. – o ten przepis chodziło w ćwiczeniu 2 (pomyłkowo wskazałeś art. 159 k.k.). Sankcja za czyn z art. 156 § 1 k.k. wynosi od roku do 10 lat pozbawienia wolności, więc jest to sankcja jednorodzajowa (nie stosujemy art. 37a k.k.). Łagodzimy przy zastosowaniu art. 60 § 6 pkt 3, czyli rozwiązanie jest dobre, za wyjątkiem pozbawienia wolności, które po złagodzeniu można wymierzyć w granicach od miesiąca do 11 miesięcy (a nie 15!). Sekwencja jest możliwa, w sekwencji jest możliwe pozbawienie wolności na 6 miesięcy, ale trzeba uważać na wymiar kary ograniczenia wolności – nie 14 miesięcy, tylko rok i 2 miesiące (wymierzamy w miesiącach i latach). Mniej więcej coś takiego 🙂

Reply
Anonimowy 22 czerwca 2015 - 22:56

2)

Ustawowym zagrożeniem jest grzywna, kara ograniczenia wolności o której mowa w art. 34 par 1a pkt 1,2 lub 4 albo kara pozbawienia wolności w wymiarze od 6 mcy do 8 lat. Ustawowe zagrożenie opisane w części szczególnej zostaje rozszerzone o alternatywne kary w związku z art. 37a, jest to bowiem występek, którego górna granica zagrożenia ustawowego opisanego w części szczegolnej wynosi 8 lat, a więc spełnia przesłanki formalne z art. 37a.
Nadzwyczajne złagodzenie polega na zastosowaniu konstrukcji z art. 60 par 7 tj. odstąpieniu od wymierzenia kary i orzeczeniu środka karnego, kompesacyjnego lub przepadku w miejsce kary lub też sąd na mocy 60 par 6 pkt 4 wymierza grzywnę lub ograniczenie wolności.

Sprawcy nie można sekwencyjnie wymierzyć kary sekwencyjnej 5 mcy pozbawienia wolności oraz kary 6 miesięcy ograniczenia wolności na mocy art. 37b, bowiem art. 177 par 2 jest występkiem, którego górna granica ustawowego zagrożenia nie przekracza 10 lat. W takiej sytuacji kara pozbawienia wolności nie może przekroczyć 3 miesięcy. Kara ograniczenia wolności w każdym przypadku (górne ustawowe zagrożenie do 10 lat i powyżej) nie może przekroczyć 2 lat, ale przepis nie podaje minimalnego jej wymiaru więc mogłaby w tym przypadku zostać orzeczona w wymiarze 6 miesięcy.

Reply
Anonimowy 22 czerwca 2015 - 23:18

5.Czyn ten jest zagrożony karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5, jest występkiem – możliwe jest tu zastosowanie artykułu 37a, mówiącego o możliwości wyboru 1 z kar alternatywnych. Ewentualne wymierzenie kary poniżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia mozliwe jest zwykle w wypadku zastosowania instytucji nadzwyczajnego zlagodzenia kary – w tym przypadku stosując artykuł 60 par. 7 instutucja ta polegałaby na odstąpieniu od wymiaru kary i orzeczeniu wybranego środka karnego, kompensacyjnego lub przepadku- nie ma więc mowy o stosowaniu kary, wymierzeniu kary pozbawienia wolności w wys.2 miesięcy. Zastanwia mnie czy pod pojęciem kary jednorodzajowej rozumiemy wyłącznie orzeczenie kary pojedynczej pozbawienia wolności. Jeśli nie, to wchodzić tu w grę może wymierzenie kary sekwencyjnej z art.37b i w tym wypadku możliwe byłoby wymierzenie kary pozbawienia wolności do 3 miesięcy – a więc 2 miesiące byłby dopuszczalne, a także następującej po niej kary ograniczenia wolności do lat 2. Proszę o wyjaśnienie mojej wątpliwości 😉

Reply
Piotr Jeżewski 22 czerwca 2015 - 23:19

Wg mnie nadzwyczajnego złagodzenia w tym wypadku wymierzyć nie można z uwagi na art.60.8

Reply
Anonimowy 22 czerwca 2015 - 23:25

Faktycznie, art 60 par 8 wyklucza nadzwyczajne złagodzenie w tym przypadku, pominęłam go przy rozwiązywaniu.

Reply
Piotr Jeżewski 22 czerwca 2015 - 23:35

3. Oczywiście, że można wymierzyć karę 17 lat pozbawienia wolności. Jest to zarazem jedyny rodzaj kary jaki można wymierzyć w wypadku multirecydywy z art.64.2, która umożliwia orzeczenie tej kary do górnej granicy zwiększonej o połowę. Art. 38.2 przewiduje możliwość orzekania kary pozbawienia wolności do 20 lat w przypadku nadzwyczajnego obostrzenia.

Reply
Piotr Jeżewski 22 czerwca 2015 - 23:46

4. Z uwagi na art 64.1 umożliwiający orzeczenie kary w wysokości do górnej granicy u.z. zwiększonego o połowę, a które w przypadku art.197 wynosi 12 lat należy stwierdzić, że kara 18 lat pozbawienia wolności jest karą możliwą do orzeczenia. Art. 37b jak najbardziej daje możliwość zasądzenia kary sekwencyjnej w wysokości 3mies. pozbawienia wolności i 7 mies. ograniczenia wolności. Występek zagrożony karą powyżej 10 lat pozbawienia wolności przy zastosowaniu kary sekwencyjnej może być karany do 6mies. pozbawienia wolności i 2 lat ograniczenia wolności.

Reply
Mikołaj Małecki 22 czerwca 2015 - 23:48

To jest zadanie 1). Rzeczywiście, ustawowe zagrożenie za czyn z art. 177 § 2 k.k. jest alternatywne na mocy art. 37a k.k. Łagodzić nadzwyczajnie nie można z uwagi na art. 60 § 8 k.k. Sekwencja składająca się z 5-miesięcznego pozbawienia wolności nie może być orzeczona, bo maksymalny wymiar tej kary w sekwencji przy takiej sankcji może wynieść 3 miesiące – czyli odpowiedź z godz. 23:56 jest dobra.

Reply
Mikołaj Małecki 22 czerwca 2015 - 23:51

Niestety zła odpowiedź, w opisanej sytuacji nie można wymierzyć takiej kary.

Reply
Piotr Jeżewski 23 czerwca 2015 - 00:33

To może tak : w 280.2 nie ma określonej expressis verbis górnej granicy ustawowego zagrożenia a zatem przyjmujemy, że jest to terminowa kara 3l.-15l. Zgodnie z art.64.3 nadzwyczajne obostrzenie nie dotyczy zbrodni(tj. przestępstw zagrożonych dolną granicą ustawowego zagrożenia nie niższą od lat 3 albo surowszą), a zatem nie można orzec kary 17 lat pozbawienia wolności.

Reply
Realmaner 23 czerwca 2015 - 09:12

Pytanie odnośnie zadania 1. Jeżeli wskakuje nam art.60p8 to rozumiem ze przedział kar w jakich nie mozemy stosować jakiegokolwiek złagodzenia wynosi miedzy 5 a 8 lat gornego ustawowego zagrożenia. Powyżej 8 , znajda zastosowanie klasyczne formy łagodzenia zawarte w art.60p6 , dziękuje za pomoc Panie doktorze!

Reply
Mikołaj Małecki 23 czerwca 2015 - 21:25

Właśnie – trzeba pamiętać o tym wyjątku dot. zbrodni.

Reply
Mikołaj Małecki 23 czerwca 2015 - 21:28

Nie! W ogóle nie można takiej sankcji złagodzić, o czym mówi art. 60 § 8 k.k.

Np. jak jest w sankcji grzywna, kara ograniczenia wolności albo kara pozbawienia wolności od 6 miesięcy do 8 lat, to w ogóle nie można tej kary złagodzić.

Reply
Realmaner 23 czerwca 2015 - 21:54

Spróbuje wyprowadzić wniosek , jesli okaże sie błędny proszę o poprawienie mnie. Nadzwyczajne złagodzenie kary powyżej lat 8 stosujemy tylko i wyłącznie wtedy , gdy ustawowe zagrożenie składa sie jedynie z kary pozbawienia wolności. Dziękuje za pomoc Panie Doktorze!

Reply
Mikołaj Małecki 23 czerwca 2015 - 22:08

Przekombinowane trochę to stwierdzenie. Wiadomo, że jak sankcja jest powyżej 8 lat, to nie stosujemy 37a k.k., więc nie aktualizuje się zakaz z art. 60 § 8 k.k.

Nadzwyczajnie łagodzić możemy wtedy, gdy są przesłanki do złagodzenia, za wyjątkiem jednej sytuacji, tzn. w wypadku czynu zagrożonego alternatywnie różnymi karami na podstawie art. 37a k.k., o ile górna granica jest wyższa niż 5 lat (czyli wynosi 8 lat) złagodzić kary nie możemy.

Reply
Realmaner 23 czerwca 2015 - 22:30

Dziękuje uprzejmie za pomoc! Watpliwości zostały rozwiązane! Pozdrawiam serdecznie ,

Reply
Tytus Aureliusz 24 czerwca 2015 - 22:35

5. Czy sprawcy nieumyślnego spowodowania śmierci człowieka (art. 155 k.k.) można wymierzyć jednorodzajową karę 2 miesięcy pozbawienia wolności?
Panie Doktorze,
Czy w tej sytuacji poprawną odpowiedzią będzie niemożliwość orzeczenia kary pozbawienia wolności w wymiarze 2-óch miesięcy, gdyż kara nadzwyczajnie złagodzona polegać będzie na odstąpieniu od wymiaru kary i orzeczeniu środka karnego? (Art. 60 par. 7 kk) Czy należy tutaj napisać o tym, iż w przypadku przestępstw nieumyślnych nadzwyczajne złagodzenie kary przyjmowane jest tylko jeśli sprawca lub jego najbliższy poniósł poważny uszczerbek? (art. 60 par. 2 pkt. 3 kk)
Zastanawiam się czy art. 37a stosuje się bezwzględnie. Jeśliby bowiem tak nie było i sąd miał możliwość pozostania w granicach wyznaczonych przez sam konkretny typ z części szczególnej to wtedy podstawą nadzwyczajnego złagodzenia byłby art. 60 par. 6 pkt. 4 – i wtedy także nie można byłoby orzec kary izolacyjnej.

Dziękuję za odpowiedź 🙂

Reply
Anonimowy 26 czerwca 2015 - 13:21

Panie Doktorze, proszę o rozwianie wątpliwości dot.zadania 5. Jeśli w treści polecenia nie ma nic na temat nadzwyczajnego złagodzenia kary, to czy należy w rozwiązaniu taką sytuację rozpatrywać? Inaczej 2 lata PW jako kara jednorodzajowa, są u niemożliwe. Z góry dziękuję za odpowiedź.

Reply
Mikołaj Małecki 27 czerwca 2015 - 16:09

Ja się niezbyt precyzyjnie wyraziłem. chodziło o to, czy można orzec samodzielnie karę pozbawienia wolności. Rzeczywiście, nie da się, można ją orzec tylko w sekwencji kar na podstawie art. 37b k.k.

Reply
Mikołaj Małecki 27 czerwca 2015 - 16:11

Art. 37a k.k. stosuje się bezwzględnie.

Pytanie dotyczyło ogólnej możliwości orzeczenia takiej kary, a nie przesłanek łagodzenia, czyli wystarczyło przeanalizować granicę sankcji i zasady łagodzenia.

Reply
Mikołaj Małecki 27 czerwca 2015 - 16:13

Pytanie jest bardzo ogóle – czy takiemu sprawcy można wymierzyć taką karę. Trzeba rozważyć wszystkie możliwości, jakie daje Kodeks karny, więc także nadzwyczajne łagodzenie. Ale w tym wypadku nawet po złagodzeniu takiej kary nie można orzec. Jedyną możliwość daje sekwencja kar z art. 37b k.k.

Reply
dziiabong 12 września 2015 - 21:34

Na wykładzie w dniu 4.05.2015r (wykład nr 21) prof. Piotr Kardas omawiając zagadnienie dot. kary pozbawienia wolności powiedział (cytuję!):
" Ma zatem co najmniej trzy możliwości w przypadkach gdy typ zagrożony jest karą pozbawienia wolności do lat 8:
– Może w ogóle zignorować 37 a i 37 b i orzec karę pozbawienia wolności.
Teraz w odniesieniu do tej kary pozbawienia wolności może albo orzec ją do roku – jeśli sprawca w chwili popełnienia tego przestępstwa, za które wymierza mu się karę pozbawienia wolności w rozmiarze nie przekraczającym roku nie był już skazany na karę pozbawienia wolności – może taką karę w trybie art. 69 warunkowo zawiesić
– Jeśli dojdzie do wniosku, ze chce mu orzec karę pozbawienia wolności do roku, ale zarazem stwierdzi, ze sprawca w chwili popełnienia tego przestępstwa, które stanowi podstawę wymiaru kary był już skazany wcześniej za karę pozbawienia wolności to zaktualizuje mu się negatywna przesłanka warunkowego zawieszenia wykonania kary. Jeśli mimo to obstawał będzie ignorując treść art. 37a i 37b przy wymiarze kary pozbawienia wolności to orzeknie ją o charakterze bezwzględnym.

– Jeśli będzie miał ochotę zachować się inaczej to popatrzy na treść 37a – z tego będzie wiedział, ze obok zagrożenia karą pozbawienia wolności jest tam jeszcze zagrożenie ograniczeniem wolności lub grzywną. Jak nie będzie mu się podobało orzeczenie kary pozbawienia wolności to skorzysta z jednej z alternatyw – najprawdopodobniej z kary ograniczenia wolności.
Ale należy zwrócić uwagę w takim przypadku będzie stosował karę o charakterze nieizolacyjnym. To może stworzyć sytuację kłopotu decyzyjnego polegającego na tym, że wymiar kary pozbawienia wolności o charakterze bezwzględnym np. na poziomie roku to za dużo ze względu na rzeczywistą dolegliwość. (mówimy o przypadku gdy nie można warunkowo zawiesić wykonania) Wymiar kary ograniczenia wolności to zdaniem sądu może okazać się za mało – dolegliwość nie będzie adekwatnie duża.

– Wtedy pojawia się 37b, który otwiera perspektywę orzeczenia realnie krótkoterminowej kary pozbawienia wolności oraz sekwencyjnie także kary ograniczenia wolności z założeniem in fine, ze kara pozbawienia wolności będzie wykonywana jako pierwsza a następnie wykonywać się będzie karę ograniczenia wolności orzekaną w wymiarze do dwóch lat."

Dlatego też rodzi się pytanie, czy w zadaniu nr 5 nie powinniśmy udzielić odpowiedzi, że sędzia może zignorować art. 37a oraz art. 37b i wymierzyć karę jednorodzajową pozbawienia wolności na okres 2ch miesięcy? Opierając się na słowach Profesora takie rozwiązanie jest jak najbardziej zasadne, na co wskazuje pierwszy przykład podany w zacytowanej przeze mnie wypowiedzi. Czy ten art. 37 a jest zawsze obligatoryjny? Czy mając w przepisie w części szczególnej przestępstwo zagrożone karą pozbawienia wolności do lat 8, zawsze musimy wziąć pod uwagę alternatywne rozwiązanie w postaci ograniczenia wolności oraz grzywny?

Reply
dziiabong 12 września 2015 - 21:42

Nawet gdyby ten art. 37a był obligatoryjny to nie moglibyśmy uargumentować tego tak, że zgodnie z art. 58 k.k. przy karach alternatywnych i gdy kara pozbawienia wolności nie przekracza 5 lat, sąd może wymierzyć karę pozbawienia wolności, tylko wtedy gdy inna kara nie może spełnić celów kary? Orzekanie kary pozbawienia wolności powinno być ostatecznością (zasada ultima ratio), ale nie mamy przecież wykluczonej takiej możliwości, w innym wypadku ten art. byłby przepisem pustym i bez możliwości zastosowania, bo do wszystkich przepisów opisujących przestępstwo zagrożone kara pozbawienia wolności do lat 5 ma zastosowanie art. 37a, tak więc w żadnych wypadku nie można byłoby wymierzyć kary pozbawienia wolności tylko karę niższego rodzaju – ograniczenia wolności lub grzywny…

Reply
Okazjonalna czytelniczka 30 sierpnia 2017 - 23:22

Warto też przytoczyć pogląd, zgodnie z którym wszystkie te instytucje (sekwencja kar również) poszerzają granice ustawowego zagrożenia, a nie stanowią instytucji sądowego wymiaru kary.
Patrz: prof. Giezek na jednym z Bielańskich Kolokwiów Karnistycznych

Reply

Co o tym sądzisz?